بارور کردن ابرها و تشکیل باران مصنوعی
بارور کردن ابرها و تشکیل باران مصنوعی
بارور کردن ابرها فرآیند پخش کردن و تزریق یخ خشک یا به زبان علمی آئروسل‌های یدید نقره به سمت قسمت بالایی ابرها به منظور تحریک ایجاد فرآیند بارش و ایجاد باران است. از آنجایی که بیشتر بارندگی‌ها از طریق رشد کریستال‌های یخ از ابر‌های خنثی (قطره‌های سردتر از نقطه انجماد ۳۲ درجه فارنهایت و یا ۰ درجه سانتی‌گراد) در قسمت بالایی ابرها شروع می‌شود، ذرات یدید نقره به منظور تشکیل ذرات جدید به کار می‌روند. باروری ابرها به کمک هواپیما یا ژنراتورهای زمینی انجام می‌شود.
تاریخچه بارور کردن ابر با نتایج نامطلوبی مواجه شده است، زیرا هرگز نمی‌توان
فهمید که آیا پس از بارور شدن ابر باران می‌آید یا نه. علت این امر این است که عمل
بارور شدن روی ابر‌هایی انجام می‌شود که به نظر می‌رسد توانایی بارور شدن داشته باشند.
بارور کردن ابر چیست؟
انسان در طبیعت مداخله می‌کنند تا زندگی بهتری را برای خود به ارمغان بیاورند. مفهوم بارور کردن ابر در حدود دهه ۱۹۴۰ زمانی که برنارد وونگوت کشف کرد که یدید نقره هنگام قرار گرفتن در اتاق‌های ابر، می‌تواند کریستال‌های یخ تولید کند. از زمان پیدایش این فناوری تاکنون، بارور کردن ابر با هدف تولید باران در مناطق کم بارش، افزایش تولید محصول و پر کردن مخازن مورد استفاده قرار می‌گیرد.
باران مصنوعی چگونه به وجود می‌آید؟
بارور کردن ابرها بیشتر از طریق هواپیما انجام می‌شود. هواپیما‌ها به سمت ابر‌های انتخاب شده پرواز می‌کنند و بسته‌هایی از ذرات میکروسکوپی یدید نقره را روی ابرها پخش می‌کنند. هنگامی که این ذرات در مجاورت ابرها که رطوبت سرد دارند قرار می‌گیرند، باعث تشکیل بلور‌های یخ و قطرات باران می‌شوند. در این صورت است که باران مصنوعی پدید می‌آید. مقدار یدید نقره‌ای که استفاده می‌شود به قدری کوچک است که باعث آلودگی محیطی نمی‌شود. اگر ابرها ۲۰ تا ۳۰ دقیقه بعد از این که بارور شدند باران تولید نکنند، باید از این که به جای درستی فرستاده شده اند یا نه مطمئن شد.
اکثر تحقیقات تخمین زده اند که به طور
متوسط شما میتوانید میزان بارش را حدود ۲۰ درصد افزایش دهید، با برخی از طوفان‌ها
میتوانید ۲۵ درصد و برخی دیگر صفر درصد بارش دریافت کنید. یک طوفان ده اینچی به
اندازه کافی بزرگ نیست، اما یک اینچ اضافی در طی یک فصل می‌تواند تا چندین فوت به
میزان بارندگی اضافه کند.
آیا هر ابری بارور می‌شود؟
اما هر ابری نمی‌تواند بارور شود و این فرآیند به هنر و علم نیاز دارد. ابر‌های ایده‌آل ابر‌های گرم هستند در جایی که مقدار زیادی آب مایه در اطراف دمای انجماد آن‌ها وجود داشته باشد و هیچ ذره‌ای برای چسبیدن به آن‌ها در آن ناحیه نباشد. در یک روز سرد در دامنه‌های اسکی زمانی که یک ابر بر روی کوه شناور است، شما میتوانید نمونه‌هایی از این یخ‌ها را که بر روی اشیا شکل می‌گیرند مشاهده کنید.
کاربردهای اصلی بارور کردن ابرها
· افزایش بارش ابرها
· کاهش تگرگ
· جلوگیری از آتش سوزی در جنگل
· کاهش اثرات منفی توفان‌های شدید
· از بین بردن مه در جاده‌ها و فرودگاه‌ها
روش‌های بارور کردن ابرها
با روش‌های استاتیک (ایستا)، دینامیک (پویا) و به وسیله رطوبت موجود در هوا امکان باروری ابرها وجود دارد.
۱. روش استاتیک
بارور کردن به وسیله فشار ثابت هوا شامل پخش کردن یک ماده شیمیایی مثل نقره یدید، به درون ابر‌هاست. نقره یدید کریستالی را فراهم می‌کند که رطوبت می‌تواند در آن متراکم شود. رطوبت همیشه در ابرها وجود دارد، اما نقره یدید ابر‌هایی را تولید می‌کند که برای توزیع آب مفید‌تر هستند.
۲. روش دینامیک
هدف از بارور کردن ابر به روش پویا، افزایش جریان‌های عمودی هوا است که باعث می‌شود آب بیشتری از ابرها عبور کرده و باران بیشتری تولید شود. از کریستال‌های یخی به میزان ۱۰۰ بار یا بیشتر در این روش بارور کردن، استفاده می‌شود. این فرآیند پیچیده‌تر از بارور کردن به وسیله فشار ثابت هوا است، چراکه به نتیجه یکسری رویداد‌ها که باید به طور منظم انجام شوند بستگی دارد. دکتر ویلیام کاتن، استاد علوم جوی در دانشگاه ایالتی کلرادو و محققان دیگر، بارور کردن ابرها را به ۱۱ مرحله جداگانه تقسیم می‌کنند. یک نتیجه غیرمنتظره در هر مرحله می‌تواند کل فرآیند را منحل کرده و باعث می‌شود که این روش نسبت به روش باروری به وسیله فشار ثابت هوا، کمتر قابل اعتماد باشد.
۳. روش رطوبتی
در بارور کردن به وسیله رطوبت موجود در هوا، در قسمت پایین‌تر ابرها نمک را از طریق انفجار یا مواد منفجره پراکنده می‌کنند. زمانی که آب به نمک‌ها اضافه می‌شود، اندازه آن‌ها بزرگ می‌شود. کاتن در گزارش خود در زمینه بارور کردن ابر می‌گوید که بارور کردن ابرها به روش رطوبت موجود در هوا بسیار بهتر است، اما باید در مورد آن تحقیقات بسیاری انجام شود.
عالی بود